02 nov Van StoryYelling naar StoryListening
Storytelling is hot! We zoeken naar betekenis en zingeving, we willen ons in verhalen kunnen herkennen (of juist niet), zolang we er maar iets van kunnen vinden. Verhalen delen is een krachtig middel om elkaar echt te raken, elkaars drijfveren te ontrafelen en om beweging te creëren. En toch…
Laten we storytelling en storyyelling niet door elkaar halen. Natuurlijk kan een ijzersterk en persoonlijk verhaal een campagne of een intern veranderplan laten vliegen, maar dan moet er wel een echt verhaal zijn. Dus eerst het verhaal dan de campagne en niet andersom. Een goed verhaal hoeft zichzelf niet te overschreeuwen, in tegendeel. Vaak werkt een klein, herkenbaar verhaal zoveel beter.
Een voorbeeld;
Ik werkte voor een zorginstelling waar men druk bezig was met een nieuwe strategie. De doelstelling was helder; een nieuwe koers en drastische maatregelen anders kon het over 5 jaar wel eens over zijn. Dit mocht absoluut niet buiten de kamer uitgesproken worden, want dan zou er onrust ontstaan, mensen zouden het niet begrijpen. Mooie teksten werden opgesteld, termen als efficiency, kwaliteit, professioneel, ambitie werden veelvuldig gebruikt om mensen mee te krijgen. De vraag aan mij was om met behulp van storytelling de boodschap enthousiast de organisatie in te krijgen en de mensen ‘mee te nemen’ in de urgentie van de verandering.
Ik besloot helemaal niets te ‘vertellen’, maar in gesprek te gaan met de organisatie, met de mensen die elke dag de zorg moesten verlenen waar de organisatie voor stond. Met behulp van een mooie storylistening interventie ben ik verhalen gaan ophalen, luisteren. Een verhaal dat mij enorm raakte en zo goed weergaf waarom verandering ECHT nodig was was dat van Johan een verpleegkundige; “Ik werk hier al 10 jaar, omdat mijn hart echt voor de zorg klopt. Ik haal voor patiënten alles uit de kast, want niemand heeft voor zijn lol zorg nodig, zeg ik vaak. Sommige patiënten ken ik al heel lang, omdat ze hier al jaren (terug)komen. Altijd maak ik een praatje met ze en dat wordt enorm gewaardeerd. Maar nu is het zo druk op het werk, zijn we met zoveel zaken bezig die niets met de echte zorg te maken hebben, dat ik er moedeloos van wordt. Laatst kwam ik weer een patiënt tegen die hier al jaren komt. Ik wilde vragen hoe het met haar was, maar deed het niet, omdat ik wist dat ik geen tijd had om naar haar antwoord te luisteren, ik ben snel langs haar gelopen en ik vond dat verschrikkelijk”.
Zo waren er nog vele verhalen en toen ik de verboden vraag stelde; ‘Wat gebeurt er als we niets doen?’ Kreeg ik van alle mensen hetzelfde antwoord; Dan bestaan we over 5 jaar niet meer’.
Met al deze verhalen zijn we de organisatie in gegaan en al snel hadden we het belangrijkste onderdeel van ons veranderverhaal, de waarom, te pakken en geladen. We waren het er met elkaar over eens dat het anders moest en konden nu de stap maken naar de wat en de hoe.