11 jun Perspectief, de motor van verandering
Nu de Coronacrisis lijkt over te gaan in een economische crisis, zie ik veel onzekerheid om mij heen. Veel collega-ondernemers weten niet goed wat ze kunnen verwachten. Sommigen zien de opdrachten alweer binnendruppelen en bij anderen blijft het angstig stil. De wereld is zich opnieuw aan het uitvinden. Het is alsof van de een op de andere dag de stekker eruit is getrokken en we gingen met z’n allen nu juist zo lekker, want ja laten we eerlijk zijn, we zijn er op het hoogtepunt uitgeklapt.
Terugkeer of vooruitkeer
De afgelopen weken, heb ik met veel mensen om mij heen gesproken over hoe nu verder? Is er wat veranderd? Kijken we anders naar hoe we met de wereld, het milieu, elkaar omgaan? Zijn er lessen geleerd? Op alle vragen antwoordt het merendeel met JA, maar op de vraag of we ons gedrag ook echt gaan veranderen krijg ik minder duidelijke antwoorden. Ja, we ‘denken’ wat minder te gaan vliegen, we ‘denken’ wat minder vaak naar kantoor te gaan. Maar het ging zo lekker en daar willen we eigenlijk nog geen afscheid van nemen. Ook in het bedrijfsleven liggen de kaarten ineens heel anders. We kwamen erachter dat thuiswerken echt wat anders is dan virtueel (samen)werken. Dachten dat we heel up to date te zijn qua nieuwe manieren van werken, dan viel dat soms toch vies tegen. Om sessies te kunnen bijwonen bij opdrachtgevers moest je ineens Skype, Zoom, Teams, Google meet of wat dan ook downloaden.
Manager of leider?
Maar ook denk ik dat heel wat leidinggevenden zichzelf achter de oren hebben gekrabd. Konden ze op kantoor nog ‘wegkomen’ met directe aansturing, nuttig zijn door aanwezigheid en het aansturen on the job, moeten ze nu ineens een verbinder zijn, sturen op output, en vooral aandacht hebben voor het welbevinden van hun team op afstand. Dat zijn voor sommigen managers hele nieuwe vaardigheden. Tot de conclusie komen dat het team gewoon doordraait, ook zonder die direct sturende hand, voelt toch ongemakkelijk.
Vooruitkeer!
Maar goed, we moeten dus vooruit, want terug bestaat niet meer. Als we straks alle facilitaire en protocollaire perikelen achter ons hebben gelaten (de omzet van plexiglas heeft een recordhoogte gehaald – en we zouden toch juist minder plastic gaan gebruiken?) , dan moeten we als de wiedeweerga aan de slag met een nieuw perspectief, een nieuwe toekomst. Perspectief is de motor voor verandering, meer regels juist niet. Hoe maak je als organisatie snelheid, terwijl de handrem erop zit? Wie bestuurt die handrem eigenlijk? Ik hoorde laatst dat een organisatie enkel meetings toestaat van maximaal 5 mensen en enkel op kantoor. Die geplande MT dag met 1o mensen in de buitenlucht, waar het zou gaan over de toekomst werd (voorlopig) gecanceld..
Verhalen delen = verhalen maken
Om een nieuw verhaal met elkaar te kunnen maken, is het juist nu zo zinvol om eerst de verhalen van de afgelopen tijd te delen. Fysiek, op gepaste afstand. Hoe heeft jouw team de tijd ervaren? Hoe zit iedereen erbij? In het hoofd en in de buik. Wat moet er van het hart? Maak met je team een lange bos- of strandwandeling. Zit om een kampvuur en deel de ‘Corona-Indianen-verhalen’. Verzin nieuwe rituelen voor de overgang van VOOR Corona naar NA Corona, maak een statement. En dan, hoe kijken we naar de toekomst? Waar gaan we als organisatie naar toe? Wie en wat hebben we nodig voor een versnelling? Waar kunnen we nu (eens en voor altijd) eindelijk afscheid van nemen?). Durven we op de ‘Resetknop’ te drukken en de handrem los te laten? Elk verhaal start met een proloog en baant zich een weg naar het point of no return, om na een crisis de nieuwe wereld te bereiken. Schrijf met elkaar dat verhaal, je bent namelijk al onderweg.