15 jan Waarom ik kan uitkijken naar een uitvaart

Ik zit in de auto onderweg naar Laren. Ik rijd niet en dus zit ik achterover, geniet van de stoelverwarming en staar naar buiten. Ik zie de kale, grijze bomen voorbijgaan. Alles is grijs vandaag, de bomen, de lucht, het pak van mijn lief en ons hart. Vandaag nemen we afscheid van een kleurrijk mens, niets grijs aan. En terwijl ik de wereld door het raam voorbij zie schieten, betrap ik me erop dat ik ‘zin’ heb in de uitvaart, ik kijk er zelfs stiekem naar uit. Best gek, want het is een verdrietige dag. 

Tandpasta met een verhaal

Storytelling is hot vandaag de dag, alles moet met een ‘story’. Geen reclame meer zonder persoonlijk verhaal, zelfs de tandpasta wordt met een verhaal aan de man gebracht. Storytelling als ‘trucje’. Jammer, want voor mij zijn verhalen geen trucje. Sterker nog, het moment dat je het gevoel hebt dat een verhaal niet zuiver is of gemaakt, dan gebeurt het tegenovergestelde. Er ontstaat een negatief gevoel en je haakt af. 

Een echt en authentiek verhaal moet je eerst vangen, dat komt van binnen en dat heeft al een reis afgelegd. En als dat dan verteld wordt, dan wil je dat kunnen (mee)beleven en voelen als luisteraar. Je wilt meegenomen worden naar dat specifieke moment, naar de emotie en daar je eigen herinneringen en verlangens aan verbinden.

Storytelling in de puurste vorm

Een moment waar storytelling vaak onbewust in zijn puurste vorm wordt ingezet is tijdens een uitvaart. Achterblijvers kunnen zo perfect, concreet en kwetsbaar vertellen wat ze met de overledene hebben beleefd, wat ze gaan missen. Momenten worden in detail uit de doeken gedaan, bijna ‘geschilderd’. Het gevoel, de emotie en de woorden komen uit het hart en de tenen. Er hoeft niets te worden verkocht of aangesmeerd, er is geen doel, geen score, geen concurrentie. Slechts een intiem gesprek tussen twee mensen en wij mogen stilletjes meeluisteren en meevoelen. Ik word meegezogen op zo’n moment, in het verhaal, het verdriet en vaak ook de lach. Het is bijna een meditatie. Mensen naast me ervaren hetzelfde, maar op hun eigen manier, het schept een band. We knikken naar elkaar, soms een schouderklopje, zakdoeken worden gedeeld. Ik visualiseer in mijn hoofd wat er wordt verteld. Er komen eigen herinneringen naar boven en ik word geprikkeld op mijn eigen verlangens en dromen. Waarom wachten? Doe, leef, spring! Het bijzondere is dat het vaak niet uitmaakt of je de overledene nu heel goed of nauwelijks hebt gekend. Alle ‘wetten’ van storytelling worden onbewust toegepast en de impact is enorm. Iedereen is een beetje veranderd daarna, een beetje bewuster.

Heb je binnenkort een uitvaart, let er maar eens op en geniet er (ook) een beetje van. Oh ja! Neem ook even een zakdoek voor je buurvrouw mee.