10 dec Op de vierde kwam je niet…

Hoe verhalen vooroordelen kunnen doorbreken

Nog niet zo lang geleden mocht ik een mooie sessie begeleiden voor een organisatie op weg naar een ambitieuze strategie. Op de agenda stond een tweedaagse met een groep van 25 mensen, een dwarsdoorsnede uit de organisatie. Om elkaar eerst (echt) beter te leren kennen had ik een interventie uitgewerkt o.b.v. storytelling. We hadden op de muur een lange tijdlijn gemaakt van de organisatie. Iedereen was gevraagd een foto mee te nemen en deze op de tijdlijn te plaatsen op het moment van indiensttreding. Al snel zagen we met elkaar dat we een mooie mix van vers- en oudgedienden waren. 

Als tweede opdracht gaf ik ze een ‘narratieve prikkelvraag’ mee; Neem ons mee naar een gebeurtenis of periode tijdens jouw dienstverband welke grote indruk op je heeft gemaakt. Een moment waarvan je nu nog zegt; zo dat vergeet ik niet snel meer!

Wat er vervolgens gebeurde was magisch…

Een jonge medewerker begon, hij vertelde dat hij nog maar een klein jaar in dienst was en dat hij het best zwaar had de eerste maanden. Niet alleen omdat hij tijdens Corona was begonnen en dus nog maar weinig collega’s in het echt had gezien, maar ook omdat de sfeer de eerste tijd intens was. Hem was verteld dat er net voor zijn komst een pijnlijke reorganisatie was geweest en dat er veel collega’s de organisatie hadden verlaten. Ze vertelden hem dat je destijds gebeld werd door HR die op de vierde verdieping zat en dat ze dan naar boven moesten. Daar hoorden ze dan dat ze geen baan meer hadden en deze mensen kwamen dan weer ontdaan beneden. De jonge medewerker voelde deze ‘pijn’ dagelijks in de organisatie en had daar echt last van. Op de vierde etage kwam hij liever niet.

We luisterden naar zijn verhaal en ik voelde zelf letterlijk zijn knoop in mijn maag.

Toen nam een andere collega het woord. Hij werkte al jaren voor de organisatie en had verrassend genoeg hetzelfde moment voor zijn verhaal gekozen. ‘Ik ben de HR manager die op de vierde etage al die gesprekken heeft gevoerd. Ik vond het verschrikkelijk. Elke keer als er een collega naar boven kwam, wist ik dat ik een vervelend, maar noodzakelijk gesprek moest voeren. Het was de meest heftige periode van mijn loopbaan bij deze organisatie…’

De hele groep was er stil van. De twee collega’s keken elkaar zwijgend aan en al snel veranderde hun blik en hun perceptie naar elkaar. Ze gingen met elkaar in gesprek en deelden hun ervaringen. Ineens was de ‘muur’ die onbewust was ontstaan zo goed als verdwenen, enkel door het delen van verhalen én door echt naar elkaar te luisteren.  Een verhaal dat me nog lang bij zal blijven.