29 sep Ja, ik ben die Kolibrie!

“Zo! Ik ben er klaar mee!” Zeg ik tegen mijn jongste. “Al die ellende in de pers. Zullen we iets nieuws starten, ‘The Positive Paper!’ Gaan we alleen maar mooie, positieve berichten de wereld inslingeren. En nee, ik steek zeker mijn kop niet in het zand, hoe kan dat überhaupt als alle andere media toch continu over alle ellende schrijven. Nee, gewoon er iets bij, een positief geluid. Ja toch?” Hij kijkt me even aan en stort zich dan weer op zijn ontbijt. Hij is 9.

Net als velen onder ons voel ik de behoefte om positief bij te dragen, om impact te maken. Al enige tijd screen ik de opdrachten die ik doe op hun maatschappelijke impact, soms groot, soms klein. Doen waar ik goed in ben bij hen die goed doen!

En dat levert soms mooie worstelingen en inzichten op. Zo werd ik afgelopen week benaderd voor een mooie veranderopdracht bij een grote wereldwijde organisatie die als ‘olietanker’ bezig is zich te keren naar een groenere en duurzamere toekomst. Prachtig doel.

Mijn geweten ging met mij aan de haal; Je wilde toch impact maken? Bijdragen? Jouw deel doen? Maar ook; Zo’n grote organisatie is dat waar jij moet zitten? Veel te leren en te doen, maar je mag graag met je neus in de business zitten, deze kunnen ruiken. Samen met mensen directe impact maken. En zo ging het van links naar rechts en werd het een gesprek tussen mijn inner judge en mijn inner mentor (en geloof me, die twee zijn aan elkaar gewaagd hoor!).

Tot ik tijdens een sessie bij een huidige opdrachtgever met een collega sprak en hem vertelde over mijn worsteling. “Ken jij het verhaal van de Kolibrie?” vroeg hij me;

One day, says the legend, there was a huge forest fire. All terrified animals watched the disaster helplessly. Only the little hummingbird was busy, fetching a few drops with its beak to throw them on the fire. After a while, the armadillo, annoyed by this ridiculous action, said to him: “Hummingbird! Are you crazy? It is not with these drops of water that you will put out the fire!  And the little hummingbird answered him: “I know it, but I am doing my part”.

Dus? Vroeg hij me, ben jij die Kolibrie?

De dagen daarna bleef ik erop kauwen en uiteindelijk na een lange boswandeling wist ik hoe het zat. Ik stuurde hem het volgende bericht;

“Dank je wel voor het fijne gesprek. Ik heb veel nagedacht over jouw woorden en mijn worsteling. Het heeft me uiteindelijk een heel helder inzicht gegeven; ja! Ik ben die Kolibrie, alleen voel ik me gewoon sterker in een iets kleiner bos en dat is ok”.

Mooi he? Van die kleine verhaaltjes die je aan het denken zetten, je even tot stilstand brengen, om vervolgens weer echt te kunnen versnellen.